Το γλυκό του κουταλιού κατέχει τα σκήπτρα του πιο φιλόξενου κεράσματος σε κάθε νοικοκυριό. Πλάι σε ένα παγωμένο ποτήρι νερό καλωσορίζει φιλόξενα τους επισκέπτες. Σήμερα αποτελεί και δημοφιλή επιλογή των τουριστών, καθώς φεύγοντας, παίρνουν μαζί τους γλυκιές πολύχρωμες αναμνηστικές κουταλιές αμπαλαρισμένες σε μικρά, ασφυκτικά κλεισμένα, γυάλινα βαζάκια.
Η ιστορία του φαίνεται να μας πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω και να ξεκινά από την ανάγκη των νοικοκυρών να συντηρήσουν φρούτα και άλλους καρπούς για όλο το χρόνο. Άλλοτε λιαστά, άλλοτε μαρμελάδες και άλλοτε σε σιρόπι. Τα γλυκαντικά, όπως ήταν αρχικά το μέλι και έπειτα η ζάχαρη, είναι ουσίες που αποτελούν φυσικό συντηρητικό, ενώ προσδίδουν παράλληλα και μια ευχάριστη γεύση στο φρούτο. Οι τρόποι συντήρησης, κονσερβοποίησης και αποθήκευσης μπορεί να άλλαξαν με το πέρασμα των χρόνων. Οι Μικρασιάτισσες μάλιστα είχαν τη συνήθεια να αποτελειώνουν το δέσιμο του γλυκού στον ήλιο. Με τη ζέστη ακόμα και τα παραμικρά ίχνη υγρασίας εξαφανίζονταν κι έτσι το γλυκό ήταν έτοιμο να φυλαχθεί. Το σιρόπι έχει ρόλο προστατευτικό γι’ αυτό και το γλυκό μπορούσε να συντηρηθεί εκτός ψυγείου.
Στην σύγχρονη εποχή, οι άνθρωποι, χρησιμοποιώντας τα άφθονα φρούτα που τους προσφέρονται από την ελληνική γη, συνεχίζουν να διατηρούν τις παραδόσεις και να παρασκευάζουν διάφορα γλυκίσματα, όπως τα γλυκά του κουταλιού. Στη συνέχεια διαδόθηκαν οι συνταγές και οι τεχνικές, ενώ παράλληλα εμπλουτίστηκαν από μεταγενέστερα υλικά που εισήχθησαν όπως τα μπαχαρικά και η ζάχαρη. Έτσι, το μέλι αργότερα αντικαταστάθηκε από την ζάχαρη, ενώ μπορεί να προστέθηκαν η κανέλα, ο γλυκάνισος, το γαρίφαλο.
Πάντα προστίθεται χυμός λεμονιού και σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται κάποια άνθη, όπως η αρμπαρόριζα. Η παράδοση που θέλει τα γλυκά του κουταλιού να προσφέρονται με την συνοδεία ενός ποτηριού κρύο νερό φαίνεται να κρατεί καλά ακόμα και σήμερα.