Ο πλούτος των βοτάνων της ελληνικής γης είναι τεράστιος, γεγονός καθόλου τυχαίο, καθότι αυτή η ποικιλία οφείλεται στο μεσογειακό κλίμα και στη γεωλογική μορφολογία της χώρας. Υπάρχουν χιλιάδες ενδημικά είδη η πλειοψηφία των οποίων είναι αρωματικά με θεραπευτικές ιδιότητες. Η θεραπευτική δύναμη των βοτάνων συνιστά ανεκτίμητη κληρονομιά και χάρη στο μεσογειακό κλίμα, τα ελληνικά φυτά θεωρούνται από τα πιο πλούσια σε θεραπευτικές ιδιότητες παγκοσμίως.
Η θεραπευτική αυτή δύναμη των βοτάνων ανακαλύφθηκε επί αρχαιοτάτων χρόνων, με τους Σουμέριους και τους Ασσύριους να είναι οι πρώτοι λαοί που είχαν τις πρώτες πληροφορίες σχετικά με τα φαρμακευτικά και αρωματικά βότανα. Οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι χρησιμοποιούσαν ρίζες, ξύλα, φλοιούς, άνθη, βλαστούς, καρπούς, σπόρους, έλαια και ρητίνες από διάφορα φαρμακευτικά φυτά και βότανα τα οποία φύονταν στην Ελλάδα. Αργότερα, ο «πατέρας της Ιατρικής», Ιπποκράτης, ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει διάφορες παθήσεις ασθενών με τη χρήση αυτών των βοτάνων. Το Μεσαίωνα μέσα στους κήπους των μοναστηριών «ανθίζει» η βοτανολογία, ενώ με την έλευση της τυπογραφίας, η κλασική γνώση ξεφεύγει από τους τοίχους των μοναστηριών. Οι συνταγές που είχαν διασωθεί από αρχαία κείμενα μελετήθηκαν ξανά και εμπλουτίστηκαν στο πέρασμα των χρόνων. Κατά το 16ο και 17ο αιώνα δημοσιεύτηκαν πολλά βοτανολόγια με σκοπό να βοηθήσουν όσους ασχολούνταν με τη βοτανοθεραπεία.
Στην Ελλάδα, το πλούσιο έδαφος σε όλη την χώρα ευνοεί το μάζεμα των βοτάνων και τη χρήση τους για την παρασκευή αρωματικών αφεψημάτων. Τα βότανα περιέχουν μια μεγάλη ποικιλία ιχνοστοιχείων, βιταμινών και αντιοξειδωτικών. Αρωματικά φυτά όπως το φασκόμηλο, το δίκταμο, το τσάι του βουνού ή το χαμομήλι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αφεψήματα στο ελληνικό πρωινό.